Bye Home, Hello Home!

Dit zal mijn laatste blog over Amerika zijn, laten we even terugkijken op mijn laatste dagen in Louisiana, mijn reis en mijn eerste week thuis. Als het afscheid nadert ga je toch bewuster dingen doen. Je gaat dingen aftellen en denken van: he dit is de laatste keer dat... Zoals bijvoorbeeld zaterdag 23 mei, dat was de laatste keer dat ik bepaalde familie zag. En de dag erna was de laatste keer naar de kerk. Dat mis ik toch wel echt hier, daar is het zo anders qua kerkdingen. Ik mis het mooimaken op zondagochtend, het zingen met de swingende liedjes, het lunchen na de dienst en de lessen die ze je leren! Ik had op zondag een afscheidsfeestje geregeld. Hele lieve mensen kwamen allemaal doei zeggen. We hebben heerlijk gegrild en cupcakes gegeten. Het was heel gezellig en ik ben blij dat ik dag heb kunnen zeggen tegen de mensen die er waren. Die maandag was pakdag en dat is een heel stuk moeilijker dan verwacht. Ik had al een extra koffer gekocht, maar alles goed passen en meten was toch lastig. Veeeeelste veel spullen gekocht in een jaar! Dinsdag was een hele zware dag. Ik moest afscheid nemen van mn gast moeder en m'n beste vrienden. Echt ontzettend lastig, misschien wel het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan, want ik weet niet wanneer ik ze weer zie. Ik heb gelukkig een goede dag gehad, we hebben gelachen, gehuild en leuke dingen gedaan. Laatste keer mall, laatste keer amerikaans ontbijt voor dinner en laatste keer mensen zien. Ik heb niet geslapen die nacht en we zijn in een keer doorgegaan naar het vliegveld. Daar was mijn bagage te zwaar dus we moesten overpakken. Gelukkig konden we het zo doen dan ik niet extra hoefde te betalen en toch alles mee kon nemen! Van Lake Charles naar Dallas had ik familie dat meevloog, omdat zijn zelf op vakantie gingen. Dat was heel fijn. Vanaf Dallas was ik alleen en ik vloog dus ook alleen naar Chicago. Daar ontmoette ik mede studenten van STS. Het was super gezellig en leuk om alle verschillende verhalen van mensen te horen. Toch raar om te zien hoeveel iemand kan veranderen in elf maand. We hadden een vrij lange lay over in Chicago, dus we gingen onze laatste Amerikaanse burger halen. (Die trouwens veelste duur was, holymoly) Na een goede vlucht met leuke films en een beetje slaap kwamen we aan op Londen. Je kon merken dat we dicht bij huis waren, want iedereen was opgewonden en zenuwachtig. Het duurde ons allemaal te lang nu. Het zien van Nederlandse grond maakte ons allemaal al zo emotioneel dat iedereen begon te juichen toen we landden. We waren met 6 Nederlandse meiden. Eenmaal uit het vliegtuig hadden we een kleine plaspauze en een laatste foto momentje en daarna begonnen we allemaal met rennen. We moesten ook zo hard lachen om het Nederlandse accent in de omroep stem, jeetje mina! Wachten op douane duurde eeuwig, maar toen ik er doorheen was kon ik niet wachten tot ik m'n koffers had. Ik had iedereen al zien staan door de ramen, dus ik was helemaal klaar met wachten. Door de deur heen en iedereen knuffelen. Twee grote spandoeken en allemaal lieve vrienden en familie. Het was fijn om thuis te komen. We gingen met de trein terug zodat niemand hoefde te rijden. Hier voelde ik ook pas hoe moe ik was. Ik kon niet wachten om heerlijk te slapen.
Al dit is vandaag twee week geleden en die twee week heb ik ook echt wel nodig gehad om te wennen. De eerste dagen waren zwaar, emotioneel en vermoeiend. Ik voel me beter elke dag en hoewel ik Amerika mis, ik weet dat ik terugkom en ik ben ontzettend blij om thuis te zijn!

Ik wil iedereen bedanken die me geholpen en gesteund heeft om mijn droom waar te maken. Ik ben zo blij dat ik dit avontuur mocht meemaken. Ik heb ontzettend veel geleerd en heb ook het gevoel dat ik erdoor gegroeid ben. DANKJEWEL!!